Στριμωγμένοι στα σχοινιά ηταν πριν απο πολλά πολλά χρόνια τέτοια μέρα λίγοι,μα πολύ λίγοι,απο αυτούς που μας συμφέρει να αποκαλούμε Αρχαίους μας Προγόνους...Ηταν στριμωγμενοι και περικυκλωμένοι απο τρομακτικά μεγαλύτερο και ισχυρότερο(λόγω αριθμού)στρατό όταν ήρθε το μαντάτο,η απαίτηση του φοβερού και τρομέρου Ξερξη για παράδοση των όπλων και απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας με ανταλλάγμα ηγεμονικές ιδιότητες για τον ηγέτη αυτων των λίγων ''τρελών'' που είχαν τολμήσει...να υπερασπιστουν τις ιδεες τους και την χώρα τους...
Η απάντηση ήρθε με δυο λέξεις...δεν νομιζω οτι μου επιτρεπεται να τις χρησιμοποιησω γιατι είναι σε μια γλώσσα που ποτε δεν με εμαθαν να μιλάω μα κυρίως γιατι δεν με εμαθαν να σκεφτομαι με τέτοιο τρόπο...
300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς (όλο τους ξεχνάμε),οδηγούμενοι απο φωτισμένο ηγέτη με θάρρος και πίστη έφτασαν εκεί που ΔΕΝ μπορούσαν...Δοξα,δοξα,δοξα για αυτους τους Παγκόσμιους Έλληνες που αν και νικημενοι απο τον αριθμο και μόνο των εχθρων,καταφεραν τετοιο πλήγμα ωστε αργοτερα στις Πλαταιες ηρθε η νίκη...
Μα τις 300 ασπίδες τι λεξεις χρησιμοποιησα...''στριμωγμένοι''...''παράδοση των όπλων''...''απαιτήσεις''...''απώλεια εθνικής κυριαρχίας''...λές και βγήκαν απο το σήμερα...σας θυμίζουν κάτι?
Μα χρησιμοποίησα και άλλες λέξεις Διάολε...''θάρρος''...''πίστη''...''δόξα''...'''φωτισμένος ηγέτης''...αυτες???...μάλλον ΔΕΝ σας θυμίζουν κάτι...?
Μα...τι χαζος που είμαι...πως μπόρεσα και ξέχασα τον Εφιάλτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου